Değerli büyüğümüz rahmetli ABDUSSETTAR HAYATI AVŞAR henüz Diyarbekir’de üniversitenin kurulmadığı bir dönemde Ankara Üniversitesinin bir toplantısı için Ankara’ ya davet edilir. Davete icabet eden rahmetliyi Üniversite Rektörü ayakta karşılar ve..
Değerli büyüğümüz rahmetli ABDUSSETTAR HAYATI AVŞAR henüz Diyarbekir’de üniversitenin kurulmadığı bir dönemde Ankara Üniversitesinin bir toplantısı için Ankara’ ya davet edilir. Davete icabet eden rahmetliyi Üniversite Rektörü ayakta karşılar ve toplantıda bulunan herkese “Beyefendi de Diyarbekir Üniversitesinden” diye lanse eder. Birkaç kişi Rektörün kulağına eğilip “Hocam Diyarbekir’de üniversite kuruldu da bizim mi haberimiz olmadı?” diye fısıldarlar. Bu fısıldaşmalar karşısında topluluğa açıklama gereğini his eden Rektör, salonda bulunanlara tarihi bir saptamaya parmak basarcasına şöyle der; “Değerli arkadaşlar evet henüz Diyarbekir’de üniversite kurulmuş değil ama engin kültüre sahip Diyarbekir Küçelerinde yetişen her bir Diyarbekir’li bir üniversite kadar derin bilgiye ve deneyime sahiptir, o kadim kentin kadim küçeleri adeta bir üniversite gibidir”, der.
On yıllar önce bu tarihi saptamayı yapan değerli Rektörü ve bu övgüyü Diyarbekir’e somutlaştıran değerli ABDUSSETTAR HAYATI AVŞAR’ı o Küçe’lerin bir çocuğu olarak rahmetle anar, Diyarbekir adına minnettarlığımı ifade ederim.
Kültür, bir toplumda yaşayanların yüz yıllar, bin yıllar boyunca oluşturdukları ortak amaçların, beklentilerin, değerlerin, inançların, duygu ve düşünceler ile ortak davranış kalıplarının depolandığı, saklandığı toplumsal bir bellektir.
Bu sözlüksel tanımı hepimizin anlayacağı şekilde açacak olursak:
Kültür; Toplum bireylerinin birbirine adil yaklaşımı ve adil davranışıdır. Bir görgüdür, bir eşitlikçi davranıştır. Elemlerin, sevinçIerin, tepkilerin dışa vurumun da ortak paydadır. Tahammüldür, hoş görüdür.
Kültür; Ortak örf, adettir, ortak gelenek görenektir. Müspet veya menfi uygulamaya ortak tavırdır.
Kültür; Ortak sanatın, ortak maddiyat ve ortak maneviyatın, milli şuurun, aşkların, sevdaların, birlik ve beraberliğin çatısıdır. Eğitimdir, bilgidir.
Kültürün ömrünün uzun tutulması, yeni kuşaklara aktarılmasındaki bekçi, bireyin kendi vicdanıdır. Yani vicdan kültürün bekçisidir diye düşünüyorum.
Maalesef bugün, gerek kadim kentimizde ve gerekse ülke genelinde kimi kesimlerin bilinçli, kimi kesimlerinde duyarsızlığı sayesinde büyük bir kültür erozyonu yaşanmakta, kentlerin kültürü adeta ölüm öncesi sekerat dönemini yaşamaktadır.
Küreselleşen dünya düzeni,
Psikolojik kara propagandalar,
İletişim araçlarının şer kullanımı,
Zorunlu göçler,
İşsizlik sorunu.
Bozulan aile yapısı,
Büyük şehirlerin, büyük köy haline dönüşmesi… S
aygısızlık, sevgisizlik, tahammülsüzlüğün artması.
Hırsızlık, gasp, uyuşturucu müptelalığı, Ar, edep ve hayâ duygularının zayıfiaması,
Özgürlük uğruna başkalarının özgürlüğünün hentIanınam.
Mutsuz, yalnız yaşayan anti sosyal bir gençlik,
Suçlulara karşı zayıflayan etkin bir mücadele.
Çoğalan suçlara yetersiz kalan cezalar,
Kural kaide tanımayan,
gölgesi ile kavgalı bir Vicdan ve merhamet duygularında zafiyet.
Örneklerini çoğaltacağımız tüm bu olumsuzluklar sekerat döneminin bariz belirtileridir. bunun farkında olan bazı kentlerin yerel ve genel dinamikleri ile STK’ları bu güzelliklerin ömrünü uzun tutmak için çeşitli panel oturum ve toplantılar düzenlemekte, toplumları bilinçlendirmektedir.
Oysa binlerce yıllık kültür birikimine sahip kentimizde ise özellikle kültür yok edilmek istenmekte, duyarsız kalınmakta sekerat’ta olan kent kültürüne özde değil, sözde yaklaşılmaktadır.
Durum böyle olunca siz belirleyin gayri. Diyarbekir’de kent kültürünün tekrar yaşama kazandırılma yüzdesini. Sağlicakla kalın.
AZİZ KADRİ ÖZYILDIZ
DİYARBEKİR SOSYAL VE KÜLTÜREL
DEGERLERİ KORUMA YAŞATMA
DERNEĞİ BAŞKANİ…
